Rorri is joods en Arif is moslim. Ze hebben elkaar ontmoet, zijn verliefd geworden en zijn getrouwd. Ze hebben nu twee kinderen die ze in beide religies opvoeden. Een onwaarschijnlijk huwelijk en nog onwaarschijnlijker is de opvoeding van hun kinderen!

​

Rorri vreesde immers dat het dubbele geloof van haar kinderen "halfgelovigen" zou maken voor elke religie. Met de hulp van therapeuten zagen Rorri en Arif in hoe ze hun huwelijk konden doen slagen en hun kinderen konden opvoeden om 100% moslim en 100% joods te zijn, allebei dus, "being both". Deze opvoeding is gebaseerd op de toegang tot de vieringen van beide religies. Vrijdagavond is het sabbat (Arif draagt dan een keppel), terwijl in het huis regelmatig de oproep tot gebed weerklinkt, gezongen door Arifs vader (de gesluierde Rorri neemt deel aan het gebed).

 

Deze verbazingwekkende dubbele religieuze identiteit is gebaseerd op de kennis van de religie en de cultuur van de ander (liederen, lezingen, gebeden, verhalen, ...) die ze doorgeven aan hun kinderen, en minder op de deelname aan de vieringen.

Uit liefde voor de kinderen moest de hele familie van Rorri en Arif uit haar comfortzone treden om "in de ander" te zoeken wat hen samenbrengt en niet wat hen scheidt.

​

De vader van Arif stoort zich ongetwijfeld aan de ietwat korte short van Rorri, maar dat wordt grotendeels vergeten wanneer zijn schoondochter zijn begroeting 's ochtends beantwoordt met "Wa alaykum assalam". Tijdens een familiereünie volgt Rorri's grootvader met een bijna kinderlijke nieuwsgierigheid en zonder enig oordeel, het moslimritueel van het gebed.

​

Diezelfde moslims zullen een paar uur later (start van de sabbat) deelnemen aan de kidoesj, samen met de joden, die de wijn hebben vervangen door druivensap.

En 's avonds vallen de twee kinderen in slaap nadat ze de joodse en moslimgebeden hebben opgezegd.

​